ஒரு சிறுமியின் சிறுகதை

பேருந்தில்  மூதாட்டி

செய்ந்நன்றி 

இலங்கையின்  கிழக்கு மாகாணத்தில் கன்னியா எனும் ஊரில் காமாட்சி என்னும் பெயருடைய மூதாட்டி ஒருவர் வாழ்ந்துவந்தார்.  

கன்னியா வெந்நீர் கிணறுகளில்  குளிக்க வருபவர்களுக்கு   சிறுவயதில் இருந்தே விளாம்பழம் விற்கும் தொழில் செய்யும்  வழக்கத்தினைக்  கொண்டிருந்தார்  காமாட்சி. அவருடைய கணவன்   யானை மிதித்து இளம் வயதினிலேயே  இறந்துவிட்டாலும்கூட  மூதாட்டி தனது  ஒரேயொரு மகள் சீதாலட்சுமியுடன் பன்குளத்தில் வசிக்காது கன்னியாவில் இருந்து தன் தொழிலைத் தொடர்ந்து  செய்து வந்தார்.

நீண்ட நாட்களாக தனது மகளையும், பேரப்பிள்ளைகளையும் சந்திக்காததால், காண விரும்பிய அவள் அவர்களை சந்தித்து ப்பேசிவர  பருப்பு வடை சுட்டு , கையிலிருந்த நூற்றிஐம்பது ரூபாய் பணத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு அங்கு செல்லப்  புறப்படடார். பேருந்துக்கு வீதியில் காத்திருந்த வேளையில் அங்கு வந்த பேருந்துக்கு தன் கையினைக்  காட்டி அதில் ஏறிக் கொண்டபோது,  பேருந்தில்  அதிக கூட்டம் நிரம்பி காணப்பட்டது. இருப்பதற்கு ஆசனம் இல்லையே என்று தடுமாறிய காமாட்சி ஆசனத்தில் அமர்ந்து இருப்போரை ஏக்கத்துடன் பார்த்தார். யாருமே அவளைக்  கண்டு கொள்வதாக தெரியவில்லை என உணர்ந்து சலித்துக்கொண்டார்.

பேருந்து நடத்துனர் மூதாட்டியின் பயணத்துக்குரிய பற்றுச் சீட்டினை  வழங்கி விட்டுப்  பணத்தை கேட்டபோது, தன் இடுப்பில் செருகி இருந்த பணப்பையை காணாது திகைத்துப்போன  மூதாட்டியை நடத்துனர் கண்டபடி ஏசி பேருந்தில் இருந்து இறங்குமாறு கூச்சலிட்டார். என்ன செய்வது என்று திகைத்து நின்றார் மூதாட்டி. அப்போது  சிங்களமொழி பேசும் நடுத்தர வயது நபர் ஒருவர் அவருக்குரிய பற்றுச்  சீட்டுக்கான பணத்தினை வழங்கினார்.  மூதாட்டி பார்வையால் அவருக்கு நன்றி கூறினார்.

 பன்குளம் சந்தியில் மூதாட்டியைப்  பின்தொடர்ந்து இறங்கிய அந்த நபரிடம் ''நீங்கள் பன்குளமா?'' எனக் கேட்டபோது    அந்த நபர் ''இல்லை பாட்டி நான் வவுனியாவுக்கு செல்கிறேன் உங்களுடன் கதைக்கவே நானும் இறங்கினேன்'' என கூறிய அந் நபரை  ஆச்சரியத்துடன் பார்த்த மூதாட்டியிடம் '' உங்களுக்கு என்னை தெரியவில்லையா,  10 வருடங்களுக்கு முன் கன்னியா வெந்நீர் ஊற்று பார்ப்பதற்காக வேனில் வந்த எமது குடும்பத்தை யானை தாக்க வந்தது. அப்போது சிதறி ஓடிய எங்களுக்கு உங்கள் வீட்டில் அடைக்கலம் கொடுத்து தேநீரும் வழங்கி உதவிகள் செய்தீர்கள் ''  என சிங்களத்தில் கூறினர்.

 பாட்டிக்கு மிகவும் சந்தோசமாக இருந்தது. மகள் வீட்டுக்கு அவரையும் அழைத்துச் சென்றார் பாட்டி. அங்கு நடந்தவற்றை கூறி அவருக்கு கொஞ்சம் பருப்பு வடை சாப்பிட கொடுத்து தோட்டத்தில் விளைந்த சோளம் பொத்திகள்  சிலவற்றை கொடுத்து வழியனுப்பி வைத்தார்  காமாட்சி பாட்டி.

எந்நன்றி கொண்டார்க்கும் உய்வுண்டாம் உய்வில்லை

செய்ந்நன்றி கொன்ற மகற்கு.-[திருக்குறள்]

✍:சுபஜி ,ஜெயரூபன்

 தரம்5 டி

 ஸ்ரீ சண்முக இந்து மகளிர் கல்லூரி

  திருகோணமலை 

✍: සුබාජි, ජයරුපන්
  ත්රිකුණාමලය

👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩