கடவுள் ஒருநாள்....

கோடை  காலத்துக் கொடும் வெயிலுக்குப் பயந்த பறுவதம் பாட்டி, அன்று அதிகாலையிலேயே "ஒருக்கா நடக்கப் போறன் பிள்ளை" என்றவாறு வீட்டை விட்டு நடக்கத் தொடங்கினார்.

ஒரு சில நிமிடங்கள்தான் கடந்திருக்கும்.

"பாட்டி சுகமா இருக்கிறீங்களா?" என்ற குரல் கேட்டு சுற்று,முற்றும் பார்த்தார் பாட்டி.

கண்ணுக்கெட்டியவரை எவரும் புலப்படவில்லை.

அனுபவப் பழமாய் இருந்தாலும்,பாட்டியை சற்று பயம் பற்றிக் கொள்ளவே எட்டி நடக்க ஆரம்பித்தார் பாட்டி.மீண்டும் அதே குரல்.

"பாட்டி,கவனம்.மெல்ல நடவுங்கோ!"

மீண்டும் ஒருமுறை சுற்றுமுற்றும் பார்த்த பாட்டி,யாரையும் காண முடியாமல் மனம் குழம்பினாலும் சற்று தைரியத்தினை வரவழைத்துக் கொண்டே,

"ஆர் தம்பி அது."

“நான் கடவுள்."

பாட்டி மௌனமானார்.

"ஏன் பாட்டி,நம்பிக்கையில்லையா?"

"இல்லை,வந்து..." என்று பாட்டி தயங்கிக்கொண்டார்.

"ஓ..கடவுளை நீங்க நம்பமாட்டியளா?"

குறுக்கிட்ட பாட்டியோ"இல்லை,எந்தக் கடவுள் எண்டுதான்...." என்று என்று இழுத்துக்கொண்டார்.

"பாட்டி,என்ன கூறுகிறீர்கள்"

"இல்லை,வந்திருக்கிறது சிவனா?,பிள்ளையாரா? அல்லது ஜேசுநாதரா?,அல்லாவா?

கலகலவென்று சிரித்தார் கடவுள்.

பாட்டி மீண்டும் மௌனமானார்.

“"பாட்டி,அப்பெயரெல்லாம் மனிதர்கள் தங்களைப்போல் கடவுளின் உருவங்களை  கற்பனை பண்ணி வைத்த பெயர்களே."

“அப்போ,மதங்கள்?"

"அவற்றையும் மனிதரே  உருவாக்கினர்.அவர்களே அவற்றுடன் மோதிக்கொள்கின்றனர்.அவர்களே மடிகின்றனர்.”

“அப்போ,கோயில்,வழிபாடு,நேர்த்தி,விரதம் இவையெல்லாம் தேவையில்லை என்கிறீர்களா?"

"பாட்டி,கோயில் வழிபாடு,விரதமெல்லாம் எம்மைச் சாட்டி மனித உடலையும்,உள்ளத்தையும் பண்படுத்த மனிதனால் மனிதனுக்காக ஏற்படுத்திக் கொண்ட பயிற்சிகளாகும்.அதில் அவர்கள் செய்யும் முயற்சியின் பலனுண்டு.

ஆனால் இக்காலத்தில் கடவுளுக்கு என்று செய்யப்படும் நேர்த்தி முதலானவை எல்லாம் எம்மைச் சாட்டி சிலர் தம் பணப்பையை நிரப்ப மனிதன் ஏற்படுத்திக் கொண்ட உபாயங்களாகும்."

“அப்போ,புராணக் கதைகளும் உண்மையில்லை என்கிறீர்களா?"

"ஜோடிக்கப்பட்ட சிறு சம்பவங்கள்."

“அப்பிடியெண்டா?”

"பாருங்க பாட்டி.ஞானசம்பந்தரின் இறுதிக் கதையினை ஒருமுறை சொல்லுங்கோ பார்ப்போம்."

"அது வந்து,ஆலயத்தில் நிகழ்ந்த ஞானசம்பந்தரின் திருமணவிழா முடிவில சிவன் சோதி வடிவாய் காட்சியளித்து அனைவரையும் அச்சோதியிலை கலக்கும்படி வேண்ட அனைவரும் அச்சோதியில் கலந்தார்கள்."

"அதுதான் இல்லைப் பாட்டி."

அதிசயத்துடன் தலையை நிமித்திய பாட்டி,”அப்ப என்ன நடந்தது?”

“சமணர்களை கழுவில் ஏற்றிக் கொன்றதினால்,ஆத்திரம் அடைந்திருந்த சமணர்கள் சம்பந்தரின் திருமண வைபவம் நடந்த ஆலயத்தினை தீ வைத்து ஆலயத்தினுள் இருந்த அனைவரையும் தீயிட்டுக் கொன்றனர். இதே போலவே அனைத்து கதைகளும் மனிதர்களினால் தத்தம் கற்பனைகளுக்கு இரையாக்கப்பட்டுள்ளன.”

ஆச்சரியத்துடன் அருகில் இருந்த கல்லில் அமர்ந்தார் பாட்டி.

"கடவுள் ஒருநாள் உலகைக் காண த்தனியே வந்தாராம்,

கண்ணில் கண்ட மனிதரை யெல்லாம் நலமா என்றாராம்."

என்று  தமிழ் வானொலியில் சற்று சத்தமாகவே பாடிக்கொண்டிருந்த சினிமாப்பாடல் என் நித்திரையை குழப்பிடவே,கண்ட கனவினை எண்ணி மறுபக்கம் புரண்டு படுத்துக்கொண்டேன்.